Wczesne chrześcijaństwo

Chrześcijaństwo jako nowa religia monoteistyczna rozwinęła się na terytorium Cesarstwa Rzymskiego w I w n.e. Sama nazwa „chrześcijanie” pojawiła się w 45 r.n.e. w Antiochii wiązała się z głoszoną przez uczniów Jezusa Chrystusa (gr. „Pomazaniec”) nauką, którą on sam wypowiadał nauczając na terenie Palestyny. Początki chrześcijaństwa przedstawione zostały w księgach objawionych nazywanych Ewangeliami. Autorami Ewangelii byli uczniowie Jezusa: Jan, Marek, Łukasz i Mateusz. Inne źródła przedstawiające życie Chrystusa zostały uznane jako apokryfy, czyli pisma niepewnego pochodzenia i nie przyjęte do kanonu wiary.

Kryzys religii tradycyjnych w Imperium Rzymskim, przyspieszył rozwój chrześcijaństwa. Nauczanie Jezusa, a następnie jego uczniów, apostołów trafiało na podatny grunt. Niezależnie od płci, wykształcenia i wieku, każdemu była potrzebna nauka o miłującym i miłosiernym Bogu, który daje nadzieję na zbawienie i życie wieczne. Rozwój nowych wspólnot religijnych świadczących dobroczynna pomoc dawał wiernym poczucie bezpieczeństwa i pokoju.
Ważną role w działalności ewangelizacyjnej i posługi miłosiernej wobec potrzebujących odgrywały kobiety, gdyż nowa religia dawała im m in. zrównanie pozycji z mężczyznami. Szczególnym poważaniem cieszyły się wdowy oraz młode kobiety ślubujące czystość. źródłó: http://historia.na6.pl/

Chrześcijaństwo powstało i rozwijało się na początku w Palestynie. Rozwój tej religii związany był z działalnością apostolską pierwszych uczniów – głównie św. Piotra i św. Pawła z Tarsu. Ich misje ewangelizacyjne owocowały powstawanie coraz to nowych gmin chrześcijańskich. Na początku wyznawcy Chrystusa spotykali się potajemnie na modlitwie w prywatnych domach. Krwawe prześladowania które miały miejsce w II i szczególnie w III wieku spowodowały, że Chrześcijaństwo było religią tylko dla wtajemniczonych. Ogromna zmiana dokonała się za sprawą edyktu mediolańskiego w 313 roku. Został on ogłoszony wspólnie przez cesarza wschodniej części Imperium Rzymskiego Licyniusza cesarza zachodniej części Imperium Rzymskiego Konstantyna Wielkiego oraz w 313 w Mediolanie. Dokument ten wprowadził wolność wyznania w całym Cesarstwie Rzymskim. Od tego momentu chrześcijanie mogli bez przeszkód wyznawać swoją religię. Edykt ten umożliwił także gruntów kościelnych i zwrot budynków gminom chrześcijańskim. Już w 380 roku Chrześcijaństwo stało się w Cesarstwie Rzymskim religią państwową. Piętnaście lat później cesarstwo podzieliło się na dwie części: Wschodnią i Zachodnią, co niewątpliwie wpłynęło na dwutorowy kierunek rozwoju chrześcijaństwa, a co za tym idzie także sztuki chrześcijańskiej.

cały atyukuł > Sztuka ukryta pod ziemią – katakumby, dr Mariusz Szajda, recenzent: prof. Ryszard Tokarczyk

Wychowanie i edukacja

Chrześcijańskie średniowiecze wyszło z kultury antycznej, ale ze względu na jej pogański charakter nie mogło jej popierać ani też z niej korzystać. Kościół mimo pierwszych prób godzenia wiedzy świeckiej z religią, co wynikało z jej własnych interesów do nauki starożytnej i szkół ją kultywujących odnosił się niechętnie. Stały one bowiem w sprzeczności z nowymi, chrześcijańskimi ideałami wychowawczymi. Po likwidacji cesarstwa rzymskiego niektóre szkoły działały dalej, bądź to siłą tradycji, bądź to na skutek nowych władców. Część dawnych szkół średnich i retorycznych funkcjonowała w Rzymie, Mediolanie, Rawennie, Padwie oraz na terenie Galii, jak np. słynne szkoły w Lyonie, Bordeaux i wielu innych miastach. Były one opłacane przez skarb miast lub działały jako zakłady prywatne. Niektórym, dzięki opiece rad miejskich, udało się przetrwać nawet do odrodzenia. Ogromny wpływ na działalność tych szkół miało cesarstwo bizantyjskie, w którym przez cały okres średniowiecza pielęgnowano kulturę starożytną. Szkoły irlandzkie prowadzili uczeni – kapłani pogańscy – zwani druidami. Ich zamiłowanie do uprawiania i przekazywania kultury klasycznej było tak wielkie, że nie odstąpili od nich nawet po przejściu na chrześcijaństwo. W szkołach przyklasztornych uczyli dalej języka i literatury greckiej i rzymskiej. Uprawnienie nauk pogańskich było możliwe głównie ze względu na odległość od Rzymu. Upadek prowadzonych przez druidów irlandzkich nastąpił dopiero w XII wieku. Pierwsze wielkie poczynania na rzecz zahamowania pochodu ciemnoty i zacofania, odrodzenia i nauk i szkolnictwa podjął na początku IX wieku Karol Wielki. Z notatek.pl > Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie