Konstantynopol – nazwa Bizancjum nadana miastu przez Konstantyna Wielkiego, który wybrał je na swoją siedzibę; w latach 330–395 stolica cesarstwa rzymskiego; w latach 395–1453 stolica Cesarstwa Bizantyńskiego i Cesarstwa Łacińskiego (1204–1261); stolica państwa osmańskiego w latach 1453–1922.
W 324 roku, w miejscu dawnego Bizancjum, leżącego na końcu rzymskiej drogi Via Egnatia Konstantyn I Wielki założył nowe miasto. Nazwał je Constantinopolis, Miasto Konstantyna. Współcześni mu nazywali miasto Nea Rome.
W okresie późnego cesarstwa rzymskiego, głównie ze względu na strategiczne położenie na styku wielkich starożytnych szlaków handlowych, W okresie swojego największego rozkwitu miasto promieniowało swoją kulturą i dominowało nad życiem ekonomicznym w całym basenie Morza Śródziemnego. Zagraniczni wędrowcy oraz kupcy byli szczególnie pod wielkim wrażeniem piękna miejscowych klasztorów i kościołów.
Wielu historyków uznaje upadek Konstantynopola za kluczowy moment w historii Europy, oddzielający wieki średnie od epoki odrodzenia, wyjaśniając to upadkiem starego religijnego porządku i zastosowaniem nowych broni na polu walki takich jak proch czy artyleria. Wiele uniwersytetów zachodniej Europy przyjęło greckich uczonych – uciekinierów z Bizancjum, co odegrało później znaczącą rolę w recepcji prawa rzymskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz