Święte Cesarstwo Rzymskie

Święte Cesarstwo Rzymskie

Święte Cesarstwo Rzymskie (łac. Sacrum Romanum Imperium lub Sacrum Imperium Romanum (S.I.R.) od 1254, niem. Heiliges Römisches Reich, potocznie (od 1441) łac. Sacrum Romanum Imperium Nationis Germanicae) – państwo, które było kontynuacją cesarstwa zachodniorzymskiego. Składało się formalnie z rdzenia, którym było Królestwo Niemieckie oraz z równoprawnych mu formalnie Królestwa Włoch (de facto do 1648) i Królestwa Burgundii (od 1032, de facto do 1378).

W 800 roku król Franków Karol Wielki został w Rzymie koronowany przez papieża na cesarza. Odtąd Karolingowie, dążąc do uniwersalnej władzy nad całą Europą Zachodnią, używali tytułu cesarza rzymskiego.
Ale od czasów Ottona I również większość władców niemieckich zaczęła używać tego tytułu.
W 1806 roku, po bitwie pod Austerlitz, Franciszek II Habsburg został przymuszony przez Francuzów do rozwiązania Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego i zrzeczenia się godności cesarza. [1]

Posługiwano się tą nazwą w odniesieniu do terytorium podlegającego monarchom używającym tytułu „cesarza rzymskiego” i miała ona oznaczać instytucjonalną oraz ideową ciągłość pomiędzy uniwersalnym i chrześcijańskim cesarstwem rzymskim epoki późnego antyku a godnością cesarską udzieloną przez papieża najpierw Karolingom, królom Franków, a potem władcom Niemiec, Ludolfingom. W 1157 pojawiła się w piśmiennictwie niemieckim formuła „Święte Cesarstwo”, natomiast fraza „Święte Cesarstwo Rzymskie” jeszcze później, w 1254. Król niemiecki miał być jednocześnie królem Italii (jako następca Ostrogotów i Longobardów) i uniwersalnym cesarzem rzymskim dla łacińskiego Zachodu, rówieśnikiem i odpowiednikiem bizantyńskiego cesarza dla greckiego Wschodu.

TABELA CZASY na HYPERHISTORY.COM
licencja i źródło mapy: Holy_Roman_Empire_1000_map-fr.svg: Sémhur derivative work: Furfur [CC BY-SA 3.0]
[1] Polskie Radio; dostęp 11.11.2015