Bizancjum - historia

313 Edykt mediolański, nazwa proklamacji zapewniającej swobodę religijną m.in. chrześcijanom, zainicjowana przez cesarza Konstantyna Wielkiego i cesarza Licyniusza w 313 w Mediolanie. Wynik zwycięstwa Konstantyna nad Maksencjuszem przy Moście Mulwijskim 28 października 312.
Edykt gwarantował chrześcijanom pełną wolność religijną (zakończenie prześladowań), zezwalał na przejście na chrześcijaństwo dotychczasowych wyznawców religii rzymskiej oraz zwracał Kościołowi wszystkie skonfiskowane świątynie i posiadłości. W tym samym roku edykt zaczął obowiązywać również na Wschodzie.

476 - upadło cesarstwo zachodnio-rzymskie. Rok ten jest jedną z kilku propozycji umownej granicy między starożytnością i średniowieczem. Z resztek cesarstwa (Italia kontynentalna, Słowenia, Austria) Odoaker stworzył swoje własne państwo pod zwierzchnością Bizancjum. Z Italii usunęli go dopiero Ostrogoci (lata 489-493).

Chronologia:

Podział imperium rzymskiego po śmierci Teodozjusza I w roku 395, w tle widoczne współczesne granice państw.
Theodosius I's empire” autorstwa Geuiwogbil  at the English language Wikipedia. Licencja CC BY-SA 3.0

okres wczesnobizantyński trwający 395 do 843; panowanie Justyniana I (526-565), ikonoklazm (730-844); 

okres średniobizantyński (843 do 1261) - zdobycie Konstantynopola przez krzyżowców (1204) - za dynastii: macedońskiej, Komnenów i Angelosów, tj. w latach 867-1204 (tzw. renesans macedoński). W jego ramach wyróżnia się tzw.:

> renesans macedoński (od panującej wówczas dynastii macedońskiej),
> manieryzm Komnenów (od dynastii Komnenów),
> czasy Cesarstwa Łacińskiego (1204-1261) -najemni rycerze IV krucjaty rozgrabili Konstantynopol. Bizancjum straciło państwowość, było zarządzane przez władze rzymskie.


Miały miejsce Sobory I-VI (Nicea).

okres późnobizantyjski - od restauracji cesarstwa przez Paleologów (1261) do zdobycia Konstantynopola przez Turków (1453 - najazd Imperium Osmańskiego, upadek Konstantynopola) - rozkwit w czasach dynastii Paleologów (1261-1453). 

od. 1453 - okres postbizantyjski 

Wielka schizma wschodnia – rozłam w chrześcijaństwie na Kościół Wschodni i Zachodni (prawosławie i katolicyzm). Za symboliczną datę tego wydarzenia przyjmuje się rok 1054.

Nie był to jednorazowy akt, lecz proces, który rozciągał się w szerokich ramach chronologicznych, trwający aż do XIII w. Wtedy wiele osób nie zdawało sobie sprawy z istnienia schizmy. Winą za jej powstanie obarcza się zarówno Rzym, jak i Konstantynopol.

Wielką schizmę poprzedziły dwie inne: schizma akacjańska (484–519) i schizma Focjusza (861).[W]